کتاب فلسفه تنهایی
در یک کلام،
نگاه بنیامینی فیلم پلتفرم مشهود است.
این که کارگردان
با رجوع به سنت( همه نمادهای مسیح)
فیلم اسپانیایی است و اسپانیا یکی از نمادهای مقاومت مسیحیت در برابر مسلمانان آندولس و دیگری گسترش مسیحیت به آمریکا جنوبی است
.
خواسته یک پیام ورای خدا و متافیزیکی و اتفاقا کاملا بشری و این دنیایی را با استفاده از ارجاعات سنتی، مذهبی، دینی، ادبی( سروانتس) به دنیای مدرنی که در آن زندگی میکنیم به مخاطبش بدهد:
حواست به کودک انسان چه حال و چه کودک نسل آینده باشد.
سهم او را نخور
@parrchenan
ازشون اجازه گرفتم عکس بگیرم:
سرباز و گل، کادر قشنگی
فرد غیر نظامی پرسید من پاشم؟
:نه، دوست هر جا که باشد، زیباست.
اردیبهشت، زمان عاشقی ست. بر گل. بر سرباز. بر دوست، بر حتی دشمن.
این روزهای سبکم
سبک تر از ذره
پُرم از هیچ و همین بیهمتاست.
کنون که میدمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت
گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز؟
که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت
چمن حکایت اردیبهشت میگوید
نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت
به می عمارت دل کن که این جهان خراب
بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت
@parrchenan
سهیل رضازاده:
کتاب فلسفه تنهایی
نوشته لارس اسونسن
شادی نیم رفعت
نشر گمان
کتاب پیرامون وجوه مختلف تنهایی، صحبت میکند و زاویه های مثبت و منفی آن را بر میشمارد.
اما جان کلام کتاب این جمله است:
همه چیز میتواند در خلوت و انزوا بدست آید جز شخصیت آدمی(ص۱۳)
اما تعریف تنهایی چیست:
تنهایی یک حس است، حس ناراحتی ای که خبر از نیازمان به ارتباط با دیگری یا دیگران میدهد، نیازی که برآورده نشده است.
کتاب سخن درخشانی دارد که همه آدم ها در تجربه شان از جهان تنهایند. و این جمله را بسط و شرح میدهد.
و وقتی که به چنین درکی برسیم، راسل میگوید: پس، چنین درکی، سبب ایجاد ارتباط میان آدم ها میشود، ارتباطی که میتواند بر تنهایی غلبه کند.
کتاب، تنهایی و دیده نشدن، بایکوت شدن را یکی از دشوار ترین اتفاقات زندگی بر شمرده و دلیلی تکاملی بر آن آورده که آدم ها ذاتاً موجودات اجتماعی هستند.
اینکه ممکن است چگونه در دام اندیشه ها و نحل های ناگواری بی افتیم، چرا که هراس از انزوا وامیداردمان در پی دیگر مردمان باشیم.
ما محتاج نگاه دیگران به خودمانیم.
کتاب، سه شکل از تنهایی را که مزمن، موقعیتی و گذرا هست، تعریف میکند.
کتاب جملات قشنگی دارد که آدم را به فکر فرو میبرد، مثل این:
بعضی حس و حال ها مثل ترس یا ملال جهان را دور و دیر آشنا می نماید حال آنکه حس های دیگری مثل شادی و خوشی تجلی کردن قرابت و صمیمیت با عالم و مافیها هستند.
آدم های تنها، با غیر تنها عوالمشان فرق دارد، و درک این دو از از زیست جهانشان نیز هم.
شاید برای فهم تنهایی،ما نیاز به فهم حس و حال متضاد تنهایی داشته باشیم: و آن چیزی نیست جز حس تعلق.
کتاب، گریزی هم به هانا آرنت و کتاب توتالیتاریسم او زده است و از این گذر گاه، به این نتیجه رسیده است که در چنین جوامعی، به دلیل ساز و کاری که دارند، اعتماد کردند سخت و در نتیجه تنهایی زیاد می شود.
کتاب دو فصل درخشان دارد:
یکی فصل پنج؛ که نامش تنهایی ، دوستی و عشق است
و برشی از این فصل:
فقط کسی که بلد است دوستی کند و عشق ورزد میتواند احساس تنهایی کند از طرفی دیگر این هم معقول است اگر بگوییم فقط آن کس که آماده لمس تنهایی است می تواند عشق بورزد و یار کسی باشد.
و برشی دیگر:
تقریباً برای همه جا افتاده که دوستانشان می توانند دوستان دیگری هم داشته باشند اما اندک افرادی میپذیرند عشقشان عاشق کس دیگری باشد دوستی تنها بخشی از وجود شما را طلب می کند ولی عشق همه وجودتان را می طلبد.
و چرا؟
و این خوب است یا بد؟
سالها، پیرامون افسانه نیمه گم شده که در ضیافت افلاطون بدان اشاره شده و به ادبیات عامه پسند ما نیز رخنه کرده است، بسیار سخن گفته شده است. این نویسنده با سه برهان قاطع خط بطلانی بر این افسانه و کارکردهای نامناسب آن میکشد. اگر داستان نیمه گمشده شما را جذب کرده است، به برهان های نویسنده مراجعه کنید( نمیگویم که خود بدان برسید ص ۹۹ و ۱۰۰)
و پس از آن، معنای عشق را با تلفیقی از کلبی مسلکی و رومانتیکی به یک همزیستی تعریف میکند،نوعی یکی شدن دو تن است اما آنجا یگانگی و یکی شدنی نیست که تفاوت ها را محو و یکدست کند و در دل خودش تفاوتها و افتراق ها را جا می دهد.
فصل دیگر که برایم درخشان بود، فصل هفتم، انزوا است. و شیر فهم کردن مفهومی به نام «بودنِ_ با»است.
این دو فصل را دو بار بل بیشتر خواندم، این کتاب از آن کتابهایست که ترجیح میدهم در قفسه کتابخانه ام بماند و هر از چندی به آن رجوع کنم:
وجود آدمی همیشه لزوما گونهای «بودنِ_ با» است در حقیقت این «بودنِ_ با» پیش شرط شناخت ما از خویشتن خودمان است ما به واسطه نگاه دیگران است که می توانیم به شناخت از خود برسیم.
@parrchenan